گفتنی است اتحادیه بینالمللی مخابرات ITU وابسته به سازمان ملل متحد بوده و هدف از تاسیس آن کمک به رشد ارتباطات در جهان عنوان شده است.
نکته جالب توجه دیگر، آرای بیشتر ایران از کشورهای توانمندی در این حوزه چون روسیه است و ایران توانست از کشوری چون روسیه هم آرای بیشتری کسب کند.
نکته بعدی اینکه در دولت اول حسن روحانی که اتفاقا آن دوره هم انتخابات رقابتی بود و ایران از رسیدن به کرسی شورای حکام بازمانده و تنها حدود هفتاد رای آورده بود اما در این دوره ایران توانست با وجود همه موانع و سختیها و محدودیتها، حدود 20 رای بیشتر از آن دوره کسب کند و همین اتفاق می تواند یک پیشرفت برای ایران لحاظ شود.
البته ذکر این نکته هم ضروری است که برخلاف ادعای برخی تحلیلگران مبنی بر این که عضویت ایران در شورای حکام اتحادیه جهانی مخابرات، از بین رفته و دیگر عضو این شورا نیستیم، باید گفت ایران همچنان عضویت رسمی خود را در این شورا حفظ کرده و فقط از عضویت در سران این شورا بازمانده است.
انتهای پیام/
منبع: https://tn.ai/2783775
اجلاس سران شورای حکام اتحادیه جهانی مخابرات هر چهار سال یک بار برگزار می شود و در این اجلاس در مورد راهبردی ترین خط مشیهای حوزه مخابرات تصمیم گیری میشود. در همین حال، قطعنامههای متعددی صادر و اسناد بسیاری امضاء و اعضای شورای سران هم هر چهار سال یکبار در همین اجلاس تعیین میشوند.
کشورهای عضو اتحادیه بین المللی مخابرات، از 4 مهر ماه در بخارست رومانی گرد هم آمدند تا ضمن برگزاری جلساتی، اعضای جدید شورای سران را برای مدت 4 سال از 2023 تا 2026 را تعیین کنند.
به عبارت سادهتر دوره قبل عملا رقابتی نبود و تنها ردیف کشورها براساس آرا مشخص شد که ایران از بین سیزده کشور حاضر و متقاضی، سیزدهم شده بود. این آخر شدن در حالی است که در این دوره ایران آخر نشد و بالاتر از کشور عراق در این رتبهبندی قرار گرفت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، سران کشورهای عضو ITU در حالی از چهارم مهرماه در بخارست پایتخت رومانی در قالب اجلاس گرد هم جمع شده بودند که روز گذشته (دوشنبه 11 مهر) انتخابات سران شورای حکام نیز ذیل این اجلاس برگزار شد و ایران در میان 16 کشور منطقه E که نامزد دریافت این کرسی بودند، با کسب 91 رای پانزدهم شد و از ابقای کرسی در این شورا بازماند.
شاید عدهای مدعی شوند که تعداد آرای ایران نسبت به دوره قبل که 146 رای بوده با افت جدی مواجه شده اما توجه به این نکته که در دوره قبلی همه آراء تنها بین 13 کشور تقسیم شده بود و در این دوره همان تعداد آراء بین 16 کشور، براحتی اثبات میکند این افت تعداد آراء به دلیل افزایش متقاضیان حاضر بوده نه به دلیل کاهش محبوبیت ایران در منطقه.
هرچند حضور در این کرسی می توانست برای ایران مغتنم باشد (البته ایران همچنان عضو شورای حکام هست و در فرآیند صدور قطعنامهها و تصمیمات مهم حوزه اثرگذار خواهد بود) اما توجه به چند نکته درباره انتخابات روز گذشته و انتخابات دوره قبل که ایران توانسته بود این کرسی را به دست آورد، خالی از لطف نیست.
نکته اول، رقابتی بودن این دوره از انتخابات بود به شکلی که قرار بود 13 کشور از بین 16 کشور انتخاب شوند اما انتخابات دوره قبل اصلا رقابتی نبود و 13 کرسی در دوره قبل به 13 کشور متقاضی سپرده شد!
در منطقه E که کشورهای آسیا و استرالیا قرار دارند استرالیا، بحرین، چین، هند، اندونزی، ژاپن، کره، کویت، مالزی، فلیپین، عربستان، تایلند و امارات متحده عربی با13 کرسی توانستند برای 4 سال دیگر به عنوان اعضای شورای حکام انتخاب شوند. ایران 44 رای با سیزدهمین کشور آسیایی (چین)، که توانست کرسی این شورا را کسب کند فاصله دارد. در واقع کشور چین به عنوان آخرین و سیزدهمین عضو با 44 رای بیشتر از ایران توانست به عضویت شورای سران حکام درآید.